23 лютага-гэта асаблівае свята, калі дзеці могуць праявіць сваю гатоўнасць стаць абаронцамі Радзімы. У гэты дзень у іх прачынаюцца пачуцці бязмежнага патрыятызму і адданасці сваёй краіне, кожнае дзіця адчувае сябе важным членам дзяржавы. Таксама гэтае свята развівае эмацыйную ўспрымальнасць у дзіцяці, павагу да людзей, якія паклалі жыццё на абарону сваёй Радзімы. Напярэдадні гэтай даты ў філіяле “Вялікаэйсмантаўская сельская бібліятэка“ была праведзена гісторыка-патрыятычная гадзіна “Дзяржава арміяй моцна“. Хлопцы больш даведаліся аб прафесіі ваеннага і ваеннай тэхнікі. Праявілі сваю кемлівасць, веды і эрудыцыю, разгадваючы загадкі, крыжаванкі і складаючы словы.
(1944, в. Бераставічаны), ваенны навуковец, доктар тэхнічных навук (1995), прафесар 4-га ЦНДІ МА РФ, заслужаны дзеяч навукі Расіі (1987), член-карэспандэнт Міжнароднай акадэміі інфарматыкі. У 1960 г. закончыў Вялікабераставіцкую сярэднюю школу, у 1965г. — Даўгаўпілскае вышэйшае ваеннае авіяцыйна-тэхнічнае вучылішча, Ваенную акадэмію імя Жукоўскага, ад’юнктуру. З лістапада 1997 г. па цяперашні час – вядучы навуковы супрацоўнік 4-га ЦНДІ МА РФ. Аўтар і сааўтар болей за 170 навуковых прац, выдаў манаграфію. У навуковых працах распрацавана тэорыя і прыкладная метадалогія абгрунтавання тэхнічнага аблічча (абрысу) уніфіцыраваных авіяцыйных комплексаў (АК) рознага прызначэння. Вынікам навукова-метадычнай працы д.т.н., прафесара Г.М.Скапца з’яўляецца стварэнне навуковай школы ў галіне фарміравання тэхнічнага аблічча (абрысу) перспектыўных АК. Пад яго кіраўніцтвам падрыхтавана 6 кандыдатаў і 2 доктара тэхнічных навук.
(1939, г.п. Вялікая Бераставіца), навуковец, кадыдат тэхнічных навук (1979) дацэнт (1980). У 1955 г. закончыў Вялікабераставіцкую сярэднюю школу, у 1961 г. — Беларускі лесатэхнічны інстытут імя С.М. Кірава па спецыяльнасці “Лесаінжынерная справа”. Працаваў у гарадах Петрыкаў, Смаргонь. З 1964 г. асістэнт кафедры тэарэтычнай механікі, старшы выкладчык, намеснік дэкана, дэкан факультэта хімічных тэхналогій і тэхнікі, з 1997 г. прарэктар па выхаваўчай рабоце Беларускага тэхналагічнага ўніверсітэта. З 2005 г. па цяперашні час працуе дацэнтам кафедры тэарэтычнай механікі. Аўтар больш за 60 навуковых публікацый. Асноўныя працы: “Влияние направления сжимающего усилия на прочность и модуль упругости модифицированной фенолоспиртами древесины березы» (“Лесной журнал”.- 1975.- №6), “Курс тэарэтычнай механікі” (2000); “Тэарэтычная механіка. Практыкум. У 2-х частках” (Мн., 2004), Сааўтар публікацый: “Определение критических скоростей вращения планетарной мельницы” («Вестник БГТУ”, 2003, №2); “Определение важнейших параметров центробежно-шаровых мельниц» («Химическое и нефтегазовое машиностроение», 2007, №10); “Динамика машин и виброзащита” (Мн., 2009), “Исследование падения мелющего тела в планетарной мельнице с внешней обкаткой барабанов» («Химическое и нефтегазовое машиностроение», 2013, №2).
(26.04.1951, в. Старынцы), беларускі гісторык, педагог. Кандыдат гістарычных навук (1982), дацэнт (1984). З сялянскай сям’і. Вучыўся ў пачатковай школе ў роднай вёсцы, у 8-годцы ў в. Пархімаўцы. Скончыў Вялікабераставіцкую сярэднюю школу (1968). Працаваў экспедытарам аптова-гандлёвай базы Бераставіцкага РайПА (1968-1969). Служыў у войску (1969-1971). У 1976 скончыў гістарычны факультэт Гродзенскага педагагічнага інстытута. Быў лабарантам на кафедры філасофіі (1976-1977), выкладаў на кафедры гісторыі СССР і БССР (1977-1979). У 1972 —1982 гг. вучыўся ў аспірантуры пры БДУ імя Леніна. З 1982 г. – выкладчык (з 1984 – на пасадзе дацэнта) кафедры ўсеагульнай гісторыі Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Я.Купалы. Мае больш за 30 навуковых публікацый.
(24.05.1959, в.Верхаўляны) – навуковец, кандыдат тэхнічных навук, доктар гістарычных навук, акадэмік Беларускай інжынернай акадэміі (2002), член-карэспандэнт Акадэміі ваенных навук Расіі (2011), палкоўнік запаса. З сялянскай сям’і. З 1966 па 1976 гг. вучыўся ў Малабераставіцкай сярэдняй школе. Закончыў Далёкаўсходняе вышэйшае агульнавайсковае каманднае вучылішча імя Маршала Савецкага Саюза Ракасоўскага (1983, г. Благавешчанск), Вышэйшую інжынерную пажарна-тэхнічную школу МУС СССР (1989 г., г. Масква), аспірантуру Беларускай дзяржаўнай палітэхнічнай экадэміі (2002), дактарантуру Беларускага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта імя Максіма Танка (2006). Праходзіў службу на афіцэрскіх пасадах ва Узброеных сілах СССР. У 1989-1993 гг. выкладчык у Тальяцінскім вышэйшым ваенна-будаўнічым камандным вучылішчы. З 1993 па 2001 гг. працаваў у Камандна-інжынерным інстытуце МНС Беларусі выкладчыкам, старшым выкладчыкам, дацэнтам, намеснікам начальніка вучэбнага аддзела, намеснікам начальніка інстытута (прарэктарам) па вучэбнай рабоце, першым намеснікам начальніка (першым прарэктарам) інстытута. З 2001 г. у цэнтральным апараце МЧС Рэспублікі Беларусь (начальнік аддзела, начальнік упраўлення). З 2005 г. – дацэнт кафедры тэорыі і практыкі дзяржаўнага кіравання Акадэміі ўпраўлення пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь. У 2009-2013 гг. загадчык кафедры тэорыі і практыкі дзяржаўнага кіравання факультэта падрыхтоўкі Інстытута дзяржаўнай службы Акадэміі ўпраўлення пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь. За шматгадовую і бездакорную службу ўзнагароджаны 10 медалямі і 3 нагруднымі знакамі Міністэрства ўнутраных спраў. Аўтар болей за 130 навуковых публікацый, у тым ліку адной манаграфіі. Тэма яго навуковых прац — даследаванне гістарычнага попыту развіцця сістэмы дзяржаўнага кіравання і яго прымяненне ў сучасных умовах.
Нарадзілася 21 студзеня 1995 года ў г.п. В. Бераставіца. У 2001-2010 гг. вучылася ў Вялікабераставіцкай СШ ім. С. В. Прытыцкага. У 2010 годзе скончыла Бераставіцкую дзіцячую школу мастацтваў па класе фартэпіяна. У 2014 г. — Гродзенскі дзяржаўны каледж мастацтваў па спецыяльнасці «мастацтва эстрады (спевы)». У 2006 годзе Кацярына заняла 1-е месца ў раённым аглядзе-конкурсе «Маладыя таленты» ў намінацыі «саліст», а таксама стала лаўрэатам 2-й ступені ў намінацыі «саліст-вакаліст» V абласнога фестывалю дзіцячай эстраднай творчасці «Масты надзей-2006». Узнагароджана дыпломам за выступленне ў складзе вакальнага дуэта па выніках абласнога агляду-конкурсу мастацкай самадзейнасці спажывецкай кааперацыі 2006 года. Самай галоўнай і хвалюючай падзеяй стаў удзел Кацярыны ў паўфінале Рэспубліканскага дзіцячага конкурсу «Песня для Еўрабачання-2008», арганізатарам якога выступае Нацыянальная дзяржаўная тэлерадыёкампанія Рэспублікі Беларусь. Як удзельнік паўфіналу Рэспубліканскага дзіцячага конкурсу «Песня для Еўрабачання-2008» Кацярына Ганчарова прымала ўдзел у VII Рэспубліканскім фестывалі нацыянальных культур у г. Гродна, VI абласным фестывалі дзіцячай эстраднай творчасці «Масты надзей-2008», у справаздачным канцэрце харэаграфічнай студыі «Фолюш-балет» Гродзенскай абласной філармоніі і ў канцэрце адораных дзяцей на абласным пашыраным бацькоўскім сходзе ў г. Гродна. У 2009 годзе чарговыя перамогі — 1-е месца ў раённым аглядзе-конкурсе калектываў мастацкай самадзейнасці ўстаноў адукацыі, 1-е месца ў раённым конкурсе патрыятычнай песні. У 2010 годзе — гран-пры абласнога фестывалю патрыятычнай песні, прысвечанага 65-годдзю Вялікай Перамогі; гран-пры XVIII абласнога фестывалю-конкурсу «Маладыя таленты Гродзеншчыны-2010»; I месца ў абласным аглядзе-конкурсе калектываў мастацкай самадзейнасці ўстаноў адукацыі; I месца VII абласнога фестывалю дзіцячай эстраднай творчасці «Масты надзей»; I месца Х Міжнароднага фестывалю дзіцячай творчасці «Залатая пчолка» ў г. Клімавічы Магілёўскай вобл.; I месца ў рэгіянальным адборачным адкрытым фестывалі гумару і эстрады «Гродна-Масква-транзіт» у намінацыі «вакальны жанр», удзел у творчым конкурсе маладых музыкаў «Маладыя таленты Беларусі», які праводзіў першы нацыянальны канал Беларускага Радыё, удзел у VIII Рэспубліканскім фестывалі нацыянальных культур у г.Гродна і ў фестывалі краін Саюзнай дзяржавы Расіі і Беларусі «творчасць юных-2010» у г. Анапа. У 2015 годзе Кацярына Ганчарова становіцца фіналісткай першага агульнарэспубліканскага конкурсу «Новыя імёны Беларусі-2015», які арганізавала і правяла Федэрацыя прафсаюзаў Беларусі. З 2014 па 2016 год Кацярына Ганчарова працавала ў ДУА «Бераставіцкі раённы цэнтр культуры і народнай творчасці» метадыстам па аматарскіх аб’яднаннях аддзела арганізацыйна-метадычнай работы. Была кіраўніком гуртка сольных эстрадных спеваў «АРТ-ПЛЮС».
Фёдар Міхайлавіч Цівунчык (Арлоў)
Гастэла Мікалай Францавіч
Міхайлін Іван Пракопавіч
Соламава Вольга Восіпаўна
…Нягледзячы на ўсе жыццёвыя пера-петыі, Вольга закончыла 5 класаў польскай школы, сфарміравалася, як маладзёжны лідар, някепска навучылася пісаць па-руску.
7 мая 1940 года яшчэ адна значная падзея здарылася ў жыцці: яе прынялі ў камсамол. У той час гэта было адметнай падзеяй для маладых людзей, тым больш, калі чалавек (няважна, ці гэта юнак, ці дзяўчына) быў патрыётам Савецкай краіны. Пасля заканчэння курсаў “Паўлінцы” прапанавалі застацца ў Гродне, але яна хацела паспрабаваць сябе ў сельскай школе. Яе накіравалі на працу ў пачатковую школу ў вёску Іванаўцы Падліпскага сельсавета Гродзенскага раёна.
І не таму, што вяскоўцы не хацелі дапамагчы сваім сціплым узносам Савецкай дзяржаве, а таму, што і на гэты сціплы ўзнос не хапала грошай. Хтосьці параіў начальству ўзяць у камісію па арганізацыі пазыкі маладую настаўніцу. Кажуць, Вольга спачатку заўпарцілася, а потым выставіла ўмову: у вёсцы Іванаўцы не павінна быць людзей з раёна. Яна паспрабуе справіцца з гэтым заданнем, па тым часе нялёгкім і адказным, адна. І папрасіла для гэтага тыдзень. І справілася…
Геронцій Несцеравіч Цітаішвілі
Насупраць вёскі Жукевічы Эйсмантаўскага сельсавета пасярод поля знаходзіцца каплічка. Гэта капліца доктара Дохі. Яшчэ і цяпер, калі загаварыць пра Доху, у старэйшых людзей змякчаецца выраз твару і святлеюць вочы. Хто ж ён такі доктар Доха, і які след пакінуў на нашай зямлі? Усяго ў Жукевічах жыло тры пакаленні Дохаў. Дзед доктара купіў тут зямлю. У свой час бацька яе прадаў, каб вывучыць дзяцей. Потым пасвіў агульных авечак. Вядома, што адзін з братоў доктара Дохі працаваў юрыстам у Варшаве, другі быў інжынерам, вядомым перад вайной спартсменам-матацыклістам. Абодва заўчасна памерлі.
I жылі дзесці ў гэтых краях прыгожы, ростам ладны i да работы здатны юнак, якога ўсе празвалі за яго прыгажосць i статнасць Бераст. А ў суседняй сям’і жыла не менш прыгожая, увішная i да сямейных клопатаў спраўная дзяўчына з прыгожым імем Тавіца. 3 дзяцінства ведалі яны адзін аднаго, i калі прыспела часіна, то й мілавацца сталі. Такое ўжо каханне ў іх распачалося, што i расказаць пра яго цяжка. Глядзяць людзі, зайздросцяць. Кожны, вядома, маладосць сваю прыгадвае. Не адна сляза скацілася на грудзі ў мужчын i жанчын.
У ліпені 1563 года ўжо яго сыну, Вялікаму старасце Вялікага княства Літоўскага, Рыгору Хадкевічу “за успешно проведенные переговоры о перемирии с Великим князем Московским, которые он вёл с большим риском и государственной мудростью” пераходзяць у пажыццёвае валоданне “фальварак Клепачы з пабудовамі, землямі і царквой, што знаходзяцца пры ім”, а таксама навакольныя вёскі.
Ці задумваемся мы над тым, якую цікавую спадчыну заставілі нашы продкі ў нашых родных мясцінах? Ходзячы па будзёнай Бераставіцы мы яе не заўважаем і, сапраўды, патрэбен зрок дзіцяці, каб адкрыць нешта незвычайнае. Яшчэ ў дзяцінстве, блукаючы каля сённяшняга раённага шпіталя і, шукаючы першыя веснавыя кветкі, я выпадкова сутыкнулася з нечым, што вельмі ўразіла мяне. Тады я пабегла дамоў і зашчабятала сваёй матулі, што знайшла камень-гузік, вельмі вялікі і непадобны на іншыя. Матуля не паверыла мне, мабыць я была яшчэ зусім маленькай у яе вачах, хоць мне і было на той час 10 год. З цягам часу я забыла аб знаходцы, а, калі вучылася на ІІ курсе ГрДУ, то прыгадала аб гэтым. Я не магла паверыць у тое, калі зноў убачыла сваімі ўласнымі вачамі гэты “гузік”, што праз такі вялікі адрэзак часу ён заставаўся ляжаць на сваім месцы.
Стадола (польск.), яна ж авін (бел.), сушка, рыга, асець (рус.) – збудаванне для сушкі жыта ў снапах. Стадолы часцей за ўсё бываюць з дрэва рубленыя, плеценыя, гліняныя, рэдка – мураваныя. У Вялікай Бераставіцы знаходзіўся менавіта рэдкі від пабудовы – мураваная стадола. Інтэр’ер будынка меў часткі: яму для вогнішча, рашоткі-сушыла і часткі для малацьбы калосся.
Навуковец, доктар медыцынскіх навук, дацэнт (1988), прафесар Гродзенскага медыцынскага ўніверсітэта. Нарадзіўся ў 1933 г. у в. Карпаўцы. Вучыўся ў Вялікабераставіцкай сярэдняй школе, але за паўтара месяца да выпускных экзаменаў у красавіку 1952 г. як член сям’і кулака разам з роднымі быў вывезены ў Казахстан. Там здаў экзамены за сярэднюю школу. Працаваў настаўнікам пачатковых класаў. У 1960 г. скончыў Казахскі медыцынскі інстытут. Працаваў хірургам у г. Гур’еў. У 1964 г. пераехаў у Гродна. Скончыў аспірантуру (1968) на кафедры агульнай хірургіі, у 1971 г. абараніў кандыдацкую і ў 1980 г. доктарскую дысертацыі. З 1967 г. працаваў на кафедры агульнай хірургіі. З 1990 г. загадчык кафедры немедыкаментознай тэрапіі. Апублікаваў 114 навуковых прац, сааўтар манаграфіі і аўтар трох вынаходніцтваў па хірургіі, 51 рацыяналізатарскай прапановы.
Краязнаўца, заслужаны работнік культуры Беларусі (1982). Нарадзіўся ў 1921 г. у в. Краснае. У 1940 г. вучыўся ў педвучылішчы ў г. Беласток, але закончыць яго перашкодзіла вайна. Пасля вайны скончыў Ваўкавыскае педвучылішча, Гродзенскі педагагічны інстытут імя Я. Купалы. Настаўнічаў у школах Свіслацкага раёна, 1960 г. — працаваў дырэктарам школы-інтэрната, сярэдняй школы імя К. Каліноўскага ў г.п. Свіслач, раённага краязнаўчага музея, адным з арганізатараў якога быў сам. Многа зрабіў па ўвекавечванні памяці паплечнікаў К. Каліноўскага, зборы краязнаўчых матэрыялаў па гісторыі Бераставіччыны і Свіслаччыны. Выдатнік народнай асветы, узнагароджаны медалём “За працоўную доблесць”, Граматай Вярхоўнага Савета БССР, польскімі ўзнагародамі.
Навуковец, педагог, кандыдат сельскагаспадарчых навук (1984), дацэнт (1993). Нарадзіўся ў 1947 г. у в. Падбагонікі Бераставіцкага р-на. Вучыўся ў Алекшыцкай, затым у Малабераставіцкай сярэдніх школах. Скончыў гродзенскі сельскагаспадарчы інстытут (1970), працаваў аграномам на Жабінкаўскай раённай станцыі аховы раслін у Брэсцкай вобл., у вучэбна-вопытнай гаспадарцы “Прынёманскі”, старшым навуковым супрацоўнікам у Беларускім навукова-даследчым інстытуце аховы раслін. З 1987 г. у Гродзенскім сельскагаспадарчым інстытуце: дэкан факультэта аховы раслін (1990-1995), загадчык кафедры энтамалогіі і біялагічнай аховы раслін (1996-2001). З 2001 па 2012 гг. – загадчык кафедры фітапаталогіі і хімічнай аховы раслін Гродзенскага дзяржаўнага аграрнага ўніверсітэта.
(13.07.1984, г.п. Вялікая Бераставіца), беларускі гісторык, педагог. Кандыдат гістарычных навук (2013), дацэнт. Скончыла Вялікабераставіцкую сярэднюю школу (2001), у 2006 г. — гістарычны факультэт Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Я. Купалы. У 2008 г. скончыла магістратуру і ў гэтым жа годзе паступіла ў аспірантуру па спецыяльнасці “Айчынная гісторыя” пры кафедры гісторыі Беларусі (навуковы кіраўнік – прафесар І.П. Крэнь). У 2013 г. абараніла дысертацыю на атрыманне вучонай ступені кандыдата гістарычных навук па тэме: “Мястэчкі Заходняй Беларусі (1921-1939 гг.): сацыяльна-эканамічнае і культурнае развіццё”. Намеснік дэкана факультэта гісторыі, камунікацыі і турызму па ідэалагічнай і выхаваўчай рабоце, выкладчык кафедры сацыялогіі і спецыяльных сацыялагічных дысцыплін. Атрымала гранты і навуковыя стыпендыі: Беларускага рэспубліканскага фонда фундаментальных даследаванняў (Беларусь, два разы, у 2010-1012 гг. і ў 2013-2015 гг.), Касы імя Ю.Мяноўскага (Польша, 2011 г.), Польскага камітэта па справах ЮНЭСКА (Польша, 2011 г.) Цэнтра Чэйза па развіццю іўдаікі на рускай мове (Ізраіль, 2011 г.). Аўтар 30 навуковых публікацый.
Вучоны ў галіне ветэрынарыі, педагог, доктар ветэрынарных навук (1977), прафесар (1979), член-карэспандэнт акадэміі аграрных навук Рэспублікі Беларусь (1992-2002), член-карэспандэнт Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (2003), Ганаровы прафесар Кэмррыджскага (2002) і Калумбійскага (2003) універсітэтаў. Нарадзіўся 1 студзеня 1938 г. у в. Даўбянкі Бераставіцкага р-на.Вучыўся ў Пархімаўскай сямігадовай, потым у Малабераставіцкай сярэдняй школах. Скончыў Віцебскі ветэрынарны інстытут (1961). У 1961 — 1963 гг. працаваў галоўным ветурачом у саўгасе “Скідальскі” Гродзенскага раёна. У 1966 г. скончыў аспірантуру пры Віцебскім ветэрынарным інстытуце. З 1967 г. празектар, асістэнт, дацэнт, прафесар кафедры Віцебскага ветэрынарнага інстытута. З 1979 г. — там жа загадчык кафедры тэрапіі сельскагаспадарчых жывёл, з 1989 г. прарэктар інстытута па навуковай рабоце. З 2004 г. прафесар віцебскай ордэна “Знак Пашаны” дзяржаўнай акадэміі ветэрынарнай медыцыны. Апублікаваў звыш 600 навуковых прац, у тым ліку 7 манаграфій, 4 падручніка, 3 даведніка. Аўтар 11 вынаходстваў і патэнтаў, аўтар і сааўтар дыягнастычных, лячэбна-прафілактычных прэпаратаў і імунакарэктараў, вытворчаць якіх наладжана ў Беларусі. Распрацаваў і апрабаваў інфармацыйныя тэхналогіі і прагрэсіўныя вучэбна-метадычныя дапаможнікі, якія рэалізаваны ў вучэбных працэсах вышэйшых навучальных устаноў Рэспублікі Беларусь і краін СНД. Член рэдкалегіі і аўтар каля ста артыкулаў “Беларускай ветэрынарнай энцыклапедыі”. Лаўрэат прэміі Нацыянальнай акадэміі навук Рэспублікі Беларусь (1997) за цыкл прац “Вывучэнне заканамернасцяў фарміравання імуннага статуса, высвятлення механізмаў развіцця імунапаталогіі жывёл, стварэнне прэпаратаў для дыягнастычных, лячэбных і прафілактычных цэляў”. Асноўныя працы: “Гематалагічны атлас сельскагаспадарчых жывёл” (Міснк, 1986), “Імуналогія і імунапаталогія хваробаў маладняку” (Мінск, 1993), “Унутраныя незаразныя хваробы жывёл” (СПб., 2002, у сааўт.).
Доктар гістарычных навук (1990), прафесар (1992). Нарадзілася ў 1938 г. у в. Падбагонікі. Скончыла Малабераставіцкую сярэднюю школу (1954), Уладзікаўкаўказскі педагагічны універсітэт (1962), Вышэйшую партыйную школу пры ЦК КПСС (1968), аспірантуру Акадэміі грамадскіх навук пры ЦК КПСС (1974). Працоўную дзейнасць пачала ў 1955 г. на будоўлях г. Арджанікідзе, куды трапіла па камсамольскай пуцёўцы. Працавала рабочай, сакратаром камітэта камсамола будтрэста, першым сакратаром Прамысловага райкома камсамола, другім сакратаром абкома камсамола, намеснікам загадчыка аддзела прапаганды і агітацыі абкома партыі. З 1974 г. у Маскве: загадчык аддзела ў Музеі Кастрычніцкай рэвалюцыі, намеснік дырэктара Інстытута павышэння кваліфікацыі кіруючых кадраў Акадэміі грамадскіх навук. З 1990 намеснік загадчыка кафедры нацыянальных і федэральных адносін у Расійскай акадэміі народнай гаспадаркі і дзяржаўнай службы пры Прэзідэнце Расійскай Федэрацыі. Распрацавала аўтарскі вучэбны курс “Нацыянальныя меньшасці і карэнныя малаколькасныя народы ў нацыянальнай палітыцы Расійскай Федэрацыі”. З’яўляецца аўтарам вучэбных і вучэбна-метадычных дапаможнікаў: “”Нацыянальныя меньшасці ў Расіі” (М., 1993), “Нацыянальныя меньшасці ў Расійскай Федэрацыі” (М., 2007), “Дзяржаўная нацыянальная палітыка і кіраванне этнапалітычнымі працэсамі. Вучэбна-метадычны комплекс” (М., 2009, у сааўтар.). “Тэорыя і гісторыя нацый і нацыянальных зносін. Вучэбна-метадычны комплекс (М., 2009, у сааўтар.), “Этнагенез народаў Расіі і сучасныя міжнацыянальныя працэсы. Вучэбна-метадычны комплекс” (М., 2009), “Карэнныя малаколькасныя народы Расійскай Федэрацыі. Вучэбна-метадычны дапаможнік” (М. 2011, у сааўтар.), “Еўразійская прастора і фарміраванне еўразійскай цывілізацыі / Міжнародная навукова-практычная канферэнцыя “Еўразійства: ад дыялога да ўзаемадзеяння” Да 20-годдзя выступлення ў МДУ імя М.В. Ламаносава Прэзідэнта Казахстана Н.А. Назарбаева. Тэзісы дакладаў” (М. 2014), “ Інтэграцыйныя зносіны Расіі і Казахстана як аб’ектыўны працэс” (Этнасоцыум і міжнацыянальная культура.- 2014.- №1, у сааўтар.)
(1975, в. Плябанаўцы) – навуковец, педагог, кандыдат сельскагаспадарчых навук (2004), дацэнт. У 1992 г. скончыў Канюхоўскую сярэднюю школу, у 1996 г. – Гродзенскі сельскагаспадарчы інстытут. З 1997 г. па 2000 г. вучыўся ў аспірантуры Беларускага навукова-даследчага інстытута па земляробству (г. Жодзіна). З 2000 г. працуе ў Гродзенскім дзяржаўным аграрным універсітэце: асістэнт, старшы выкладчык, дацэнт кафедры агульнага земляробства. У 2004 г. абараніў кандыдацкую дысертацыю па тэме “Аптымізацыя ўмоў фарміравання высокапрадуктыўнага пасеву вузкалістнага лубіну на насенне ў заходнім рэгіёне Рэспублікі Беларусь”. З 2010 г. – дэкан агранамічнага факультэта. Апублікаваў больш за 40 навуковых і 25 вучэбна-метадычных прац.
(21.02 (05.03).1895, в. Кашанцы – 27.08.1937), беларускі археолаг. З сялян. Скончыў Свіслацкую настаўніцкую семінарыю (1915) і БДУ імя Леніна (1929). Удзельнік грамадзянскай вайны. З 1932 г. — навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі АН БССР. Даследаваў стаянкі палеаліту (Бердыш, Юравічы), жалезнага веку (Банцараўшчына), помнікі розных эпох Тураўшчыны. У 1927 г. вёў раскопкі на гарадзішчы ў Тураве, атрымаў першыя матэрыялы, характэрныя для старажытнага горада. Вывучаў культуры плямён, якія жылі ў басейне Дняпра, на левабярэжных прытоках Прыпяці і Заходняй Дзвіны, збіраў матэрыялы для археалагічнай карты Беларусі. Займаўся вывучэннем старажытнага Мінску. Разам з Аляксандрам Ляўданскім і Сяргеем Дубінскім з’яўляўся адным з аўтараў трохтомнага выдання “Працаў” – навуковага зборніка Інбелкульта па археалогіі. Падрыхтаваны вучонымі чацверты том “Працаў” не пабачыў свет – быў знішчаны органамі НКВД у наборы. Арыштаваны ў 1937 г. Расстраляны 28 жніўня 1937 г. па абвінавачванні ў шпіянажы на карысць Польшы. Рэабілітаваны 16 кастрычніка 1958 г.
(1984, г.п. Вялікая Бераставіца), навуковец, кандыдат медыцынскіх навук (2011), дацэнт. У 2001 г. скончыў Вялікабераставіцкую сярэднюю школу, у 2007 г. – Гродзенскі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт па спецыяльнасці “Лячэбна-прафілактычная справа”. У 2007-2008 гг. прайшоў стажыроўку па тэрапіі ў Гродзенскай абласной клінічнай бальніцы. У 2008 г. працаваў у ЦРБ у г. Свіслач. У гэтым жа годзе паступіў у аспірантуру на кафедру гаспітальнай тэрапіі ГрДзМУ па спецыяльнасці “Кардыялогія”. У 2011 г. атрымаў стыпендыю Прэзідэнта РБ для аспірантаў. У гэтым жа годзе абараніў кандыдацкую дысертацыю пад кіраўніцтвам члена-карэспандэнта НАН Беларусі доктара медыцынскіх навук, прафесара Віктара Аляксандравіча Сняжыцкага, рэктара Гродзенскага медыцынскага ўніверсітэта. У 2013 г. быў адзначаны граматай рэктарата ГрДзМУ “За высокія творчыя дасягненні і ўклад у навуковую дзейнасць”, у 2014 г. – граматай Міністэрства адукацыі “За шматгадовую плённую педагагічную дзейнасць, паспяховае кіраўніцтва працамі студэнтаў пераможцаў ХХ Рэспубліканскага конкурсу навуковых прац студэнтаў”, у 2015 г. – граматай Гродзенскага абласнога Савета дэпутатаў “За асабісты ўклад ў развіццё медыцынскай навукі і практычнай аховы здароўя, дасягненняў у справе падрыхтоўкі высокакваліфікаваных спецыялістаў”. У 2013 г. атрымаў грант Еўрапейскай асацыяцыі рытму сэрца на выкананне навукова-даследчай працы на базе Інстытута сардэчна-сасудзістых захворванняў Бірмінгемскага ўніверсітэта ў Вялікабрытаніі, які мае ўнікальную па ўзроўню аснашчанасці дыягнастычную лабараторыю. Тэма даследавання – “Вывучэнне фундаментальных пытанняў патагенезу фібрыляцыі перадсердзяў і фіброзу міякарда”. З 2011 г. – асістэнт кафедры гаспітальнай тэрапіі. У цяперашні час – дацэнт 1-й кафедры ўнутраных хвароб, намеснік дэкана факультэта замежных студэнтаў ГрДзМУ.
Навуковец і педагог, кандыдат гістарычных навук (1973). Нарадзіўся ў 1931 г. у в. Плюскалаўцы. Скончыў Вялікабераставіцкую сярэднюю школу (1951), БДУ імя Леніна (1957). Працаваў выкладчыкам гісторыі ў Бераставіцкім раёне (Лішкаўская сямігодка), у Гродзенскім дзяржаўным гісторыка-археалагічным музеі, у Гродзенскай абласной арганізацыі таварыства “Веды”, у Гродзенскім медінстытуце. Завочна скончыў аспірантуру пры БДУ імя Леніна. Працаваў у Гродзенскім педінстытуце (потым універсітэт) імя Я. Купалы, 15 гадоў кіраваў кафедрай агульнай гісторыі, з 1977 г. — дацэнт. Мае больш за 30 навуковых публікацый. Памёр у 1998 г.
Навуковец і педагог. Нарадзіўся ў 1953 г. у в. Пыхоўцычы. Скончыў Малабераставіцкую сярэднюю школу (1970), факультэт прыкладной матэматыкі БДУ імя Леніна (1976). Там жа працаваў выкладчыкам на кафедры агульнага (1976-1983), потым сістэмнага праграміравання (1983-1987), у 1987-1991 гг. – асістэнт кафедры матэматычнага забеспячэння сістэм аўтаматызаванага праектавання на факультэце прыкладной матэматыкі і інфарматыкі. З 1991 – асістэнт, старшы выкладчык кафедры эканамічнай інфарматыкіэканамічнага факультэта БДУ. Апублікаваў больш за 40 навуковых прац. Аўтар навукова-папулярнай кнігі “Введение в страну ЭВМ» (1984), вучэбнага дапаможніка “Асновы інфарматыкі. Лабараторны практыкум для студэнтаў эканамічнага факультэта” (Мінск, 2005). Больш за 10 яго распрацовак укаранёны ў вытворчасць у Беларусі і ў краінах СНД. Узнагароджаны сярэбраным медалем ВДНГ.
(09.03.1986, в.Лішкі), навуковец, магістр юрыдычных навук (2010). У 2003 г. закончыла Макараўскую сярэднюю школу, у 2008 г. — юрыдычны факультэт Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Янкі Купалы, у 2010 г. – магістратуру Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта па спецыяльнасці «Юрыспрудэнцыя”. У 2016 годзе закончыла аспірантуру БДУ. Працуе старшым выкладчыкам на кафедры міжнароднага права юрыдычнага факультэта ГрДУ. Сфера навуковых інтарэсаў – міжнародная ахова інтэлектуальнай уласнасці; міжнароднае транспартнае права; прававое рэгуляванне знешнеэканамічнай дзейнасці.
Кандыдат філасофскіх навук, прафесар.
(31.03.1910, в. Пачобуты – 03.10.2004, Кракаў), навуковец, доктар геадэзіі, прафесар (1960), правадзейны член Польскай акадэміі навук. Скончыў Віленскую класічную гімназію езуітаў, потым Гродзенскую дзяржаўную гуманітарную гімназію імя А. Міцкевіча, а ў 1939 г. аддзяленне геадэзіі Варшаўскага політэхнічнага інстытута. Выконваў геадэзічныя работы ў Беластоцкім ваяводстве, у горных раёнах, у Кракаве і яго ўскраінах. Пасля вызвалення Польшчы ад нямецкіх захопнікаў займаўся геадэзічнай здымкай і адначасова выкладаў у вышэйшых навучальных установах. У 1945 г. быў у складзе арганізатараў, потым намеснікам дырэктара і дырэктарам Рэгіянальнай дырэкцыі прасторавага планавання ў Кракаве. У 1949-1950 гг. – намеснік старшыні па прастораваму планаванню Ваяводскай камісіі гаспадарчага планавання ў Кракаве. Адначасова з 1945 г. выкладаў у Кракаўскай горна-металургічнай акадэміі, быў кіраўніком кафедры сельскагаспадырчых абсталяванняў (1945-1951), кафедры геадэзіі (1951-1969). У 1951 г. прысвоена званне прафесара экстраардынарнага, у 1960 – прафесара ардынарнага. У 1954 і 1960-1964 гг – дэкан аддзялення горнай геадэзіі, 1954-1956 – прарэктар Горна-Металургічнай акадэміі ў Кракаве. У 1969-1979 гг. – дырэктар Інстытута геадэзіі, апрача таго арганізатар і кіраўнік Установы геадэзійна-картаграфічнай інфарматыкі (1974-1980). У 1983 г. абраны членам-карэспандэнтам, у 1989 г. — правадзейным членам Польскай акадэміі навук. Міхаіл Адляніцкі-Пачобут — ініцыятар стварэння Камітэта геадэзіі Польскай акадэміі навук, многія гады ўзначальваў яго. У 1991 г. абраны ганаровым членам Міжнароднай асацыяцыі геадэзіі. Ганаровы член Венгерскага таварыства геадэзіі і картаграфіі, польскіх таварыстваў геадэзіі, урбаністаў, узначальваў польскае таварыства аматараў астраноміі. У 1966, 1972, 1975 и 1980 гг. атрымаў узнагароды ад розных ведамстваў, у 1976 г. быў узнагароджаны старшынёй Галоўнага ведамства геадэзіі і картаграфіі.
Скарб дваранскага рода Нямцэвічаў быў знойдзены 18 жніўня 1989 года на тэрыторыі пагранзаставы Мінчыкі ваеннаслужачымі в/ч 2141 М. Каленчуком і В. Касцецкім падчас здабычы пяску на месцы былога фальварка Цецяроўка.
У пачатку ХХ стагоддзя Нямцэвічы парадніліся з Касакоўскімі бераставіцкай лініі і пражывалі ў маёнтку Цецяроўка. Цікавасць да гэтага роду я праявіў, вывучаючы спадчыну Касакоўскіх на Бераставіччыне. У кнізе А. Гладышчука “Нямцэвічы. Сапраўдная гісторыя” (Мінск, 2009) сустрэў пісьмо Ежы Урсын-Нямцэвіча ад 28 студзеня 1990 года, які з’яўляецца непасрэдным удзельнікам хавання памятных рэчаў пад Мінчыкамі.
Пісьмо з’явілася водгукам на публікацыю артыкула “Тайна скарбу” ў “Гродзенскай праўдзе” ад 26 жніўня 1989 года. З ліста Ежы стала вядома, што свае памятныя рэчы хавалі трое чалавек: ён сам, дзядзька-вайсковец Ежы Урсын-Нямцэвіч, уладальнік маёнтка Цецяроўка, і яго 16-гадовы сын Юзаф. Аўтар ліста меў на той час 15 год. Хавалі найбольш каштоўныя сямейныя рэліквіі. Гэта два срэбныя імянныя кубкі канца ХVII-XVIII стагоддзяў Юліяна Урсын-Нямцэвіча. Адзін з іх зроблены ў Гданьску майстрам М. Якабам і аздоблены рэльефнымі выявамі сцэн, якія датычацца святаў, звязаных з Раством Хрыстовым. У другім кубку варшаўскі майстар Т. Клімашэўскі ўмацаваў калекцыю з дваццаці манет і медалёў XIV–XVIII стагоддзяў.
Сярод вайсковых памятных рэчаў – бронзавая булава Андрэя Урсын-Нямцэвіча, камандзіра пераможнай бітвы з туркамі пад Венай у 1683 годзе. Булава сімвалічная, мае серыю партрэтаў ваяроў паміж шчытамі з пчоламі. Булава, як джала, напамінае ворагам аб небяспецы. Ёсць тут і рынграф афіцэрскі XVIII ст. часоў паўстання Тадэвуша Касцюшкі (1794 г.), ад’ютантам якога быў Юліян Урсын-Нямцэвіч. На бронзавай шчытападобнай пласціне награвіраваны польскі арол у кароне з медальёнам на грудзях.
У мінчыцкай калекцыі таксама тры ўзнагароды – знакі палкоў войска Польскага 1920-1929 гадоў, якія належалі ротмістру Ежы Урсын-Нямцэвічу, апошняму ўладальніку Цецяроўкі. Сталовае срэбра – прыданае Людвікі Марыі Касакоўскай (1893-1978), жонкі ротмістра Ежы Урсын-Нямцэвіча і старэйшай дачкі ўладальніка маёнтка ў Вялікай Бераставіцы Юзафа Касакоўскага (1866-1917). Лепшым узорам высомастацкай вытанчанай работы сярод сталовых прадметаў з’яўляецца збан туалетны, срэбны з ванначкай.
Малыя Ёдкавічы, археалагічны помнік — могільнік культуры шарападобных амфар (2-я пал. 3-га тыс. да н. э.) каля в. Малыя Ёдкавічы Бераставіцкага раёна Гродзенскай вобласці. Быў размешчаны на паўд-зах. ускраіне вёскі. У час распрацоўкі пясчанага кар’ера знойдзены косці, гліняны посуд, каменныя і касцяныя вырабы. У 1971 г. К. Т. Кавальская даследавала рэшткі пахавання ў каменнай скрыні і сабрала артэфакты пад сценкай кар’ера. Знойдзены вузкае шліфаванае долата з крэменю, касцяное долата, 2 іклы дзіка, цэлая і фр-ты 2 амфар, шыракагорлая амфара, арнаментаваная па шыйцы авальнымі ямкавымі наколамі і адбіткамі лінейнага штампа.
За 0,2 км на поўдзень ад вёскі, на ўзвышаным правым беразе р. Свіслач, ва ўрочышчы Царковішча. Захавалася каля 10 магіл яцвяжскага паходжання (14 — 16 ст). Выявіў у 1937 г. А. Лявіцкі, абследаваў у 1984 г. Я. Г. Звяруга. На некаторых камянях ёсць крыжападобныя знакі. Раскопкі не праводзіліся. 
Летка Іван Антонавіч
Уникальный экспонат прописался в фондах Свислочского историко-краеведческого музея. Здесь хранятся костные останки настоящего мамонта, который обитал на берестовицкой земле 10 — 15 тысяч лет назад. 26 августа 1992 года кость мамонта обнаружил заведующий участком колхоза «Пограничный» Берестовицкого района Пётр Семёнович Лизунков. Найдена она была в глее при очистке озера в деревне Грицевичи на глубине трех метров. До сих пор остаются загадкой причина смерти этого мамонта, его возраст и вес. По этому поводу можно строить лишь предположения. Однако найденная кость еще раз подтверждает вывод исследователей о широком распространении мамонтов на территории Западной Беларуси. Можно с уверенностью говорить о том, что и наши края были обитаемы в далеком прошлом – в архаичные времена задолго до появления человека здесь жили мамонты.
Краязнаўчы праект “Наш край – жывая гісторыя” на 2020 год
Мэтавая бібліятэчная праграма «Родную зямлю беражом і спазнаём» філіяла “Малабераставіцкая інтэграваная сельская бібліятэка” па экалагічным выхаванні дзяцей і падлеткаў на 2020 год
Праект для пажылых людзей “Сагрэць сваім клопатам”
АБЛАСНЫ КОНКУРС «НА ЛЕПШУЮ САМАРОБНУЮ КНІГУ»
Акция «Приведи друга в библиотеку»
Акция«Банк читательских идей»
Акция «Лучшая книга современности»
Акция «Неделя библиотеки»
Акция библиогастроли «Книги – лучшие друзья моей души»
Акция «Интернет за чашкой кофе»
Праект – фотагалерэя “Фотаімгненні з гісторыі Вялікай Бераставіцы”.
“Ёсць у памяці і боль, і ўдзячнасць”: акцыя да Дня Перамогі.
“Кніга дорыць свята”: акцыя да Дня абароны дзяцей.
«Моладзь і права»: праект па павышэнню прававой культуры моладзі.
Районная центральная библиотека им. О.М.Ковалевского» Лидер чтения — 2015″ : акция в честь 70-летия РЦБ им.О.М.Ковалевского
Раённая цэнтральная бібліятэка імя В.М.Кавалеўскага «Падары бібліятэцы кнігу!» : акцыя ў гонар 70-годдзя РЦБ імя В.М.Кавалеўскага
Олекшицкая сельская библиотека «Моя семья»: программа по духовно-нравственному воспитанию молодёжи.
Вялікім здабыткам раённай бібліятэкі з’яўляюцца літаратурныя творы сталых жыхароў Бераставіччыны. Падчас урачыстага сходу, прысвечанага 35-годдзю Бераставіцкай раённай арганізацыі “Беларускае грамадскае аб’яднанне ветэранаў”, працавала кніжная выстава “Творчае жыццё нашых ветэранаў”, якую падрыхтавалі супрацоўнікі Бераставіцкай раённай бібліятэкі. Выстава прапанавала ўдзельнікам святочнай сустрэчы пазнаёміцца з вершамі, апавяданнямі, краязнаўчымі работамі і нарысамі нашых знакамітых бераставічан-ветэранаў. Гэта Мікалай Пацэнка, Мікалай Зданчук, Канстанцін Богуш, Галіна Румак, Марына Дзегцярова, Ала Лагада, Канстанцін Станкевіч, Сяргей Габрусевіч, Святлана Пракопік і інш. На працягу многіх гадоў выданнем зборнікаў твораў нашых аўтараў займаецца аддзел маркетынгу Бераставіцкай раённай бібліятэкі імя В.М.Кавалеўскага.
У межах акцыі “Чытаем разам” бібліятэкар філіяла “Масалянская інтэграваная сельская бібліятэка” наведала мясцовую школу з гучнымі чытанні “Паэзіі цудоўны свет”. Дзеці даведаліся, што паэтычныя творы беларускіх пісьменнікаў прымушаюць па-новаму бачыць свет, рабіць нечаканыя адкрыцці і насычацца эмоцыямі і пачуццямі. Дзеці чыталі вершы Я. Коласа, Ул. Мазго, Ул. Марчука, А. Зэкава і інш.
540 гадоў з дня нараджэння Хадкевіча Аляксандра Іванавіча (1475-1549), дзяржаўнага дзеяча ВКЛ, ваяводы Навагародскага, маршалка гаспадарскага, мецэната, першага ўладальніка Бераставіцы ў 1506 – 1549 гг.
515 гадоў з дня нараджэння Хадкевіча Рыгора Аляксандравіча (каля 1500 – 12.11.1572), гетмана Вялікага княства Літоўскага, удзельніка Інфлянцкай вайны з Масковіяй (1564-1583), другога сына ваяводы Навагародскага А.І.Хадкевіча, уладальніка Бераставіцы ў 1550 – 1569 гг.
465 гадоў з часу стварэння акта падзелу радавых уладанняў А.І. Хадкевіча (1550 г.), ваяводы навагародскага, уладальніка Бераставіцы ў 1506 – 1549 гг., паміж яго сынамі Рыгорам, Геранімам і Юрыем. Бераставіца перайшла ва ўласнасць Юрыя і Рыгора . А з 1570 г. яе уладальнікамі сталі дзеці Юрыя Хадкевіча (к. 1509-1569), ад якога бярэ пачатак бераставіцкая лінія Хадкевічаў.
425 гадоў з дня нараджэння Хадкевіча Крыштофа (каля 1590-1652), дзяржаўнага і ваеннага дзеяча Вялікага Княства Літоўскага, кашталяна трокскага (1633—1636 гг.), віленскага (1636—1642 гг.), ваяводы віленскага з 1642 г., старасты гродзенскага, бабруйскага, крэўскага, уладальніка Вялікай Бераставіцы ў 1617 -1652 гг. Пры Крыштофе ў мястэчку з’яўляецца драўляны палац Хадкевічаў.
420 гадоў з дня смерці Хадкевіча Ежы Юр’евіча (? – 26.10.1595, Бераставіца), дзяржаўнага дзеяча Вялікага княства Літоўскага, маршалка Трыбунала Літоўскага, старасты жмудскага, уладальніка Бераставіцы да 1595 г., пахаванага ў склепе касцёла Звеставання Панны Марыі.
400 гадоў з часу асвячэння (1615) касцёла Звеставання Панны Марыі ў Вялікай Бераставіцы, помніка архітэктуры позняга барока, фундатарам якога быў Геранім Хадкевіч (1565 – 1617), кашталян віленскі і стараста брэст-літоўскі, уладальнік Вялікай Бераставіцы ў 1595-1617 гг. Касцёл у 1615 г. быў пабудаваны з дрэва і асвячоны віленскім біскупам Бенедыктам Войнам (?-1615).
385 гадоў з дня нараджэння Мнішка Ежы Яна Вандаліна (каля 1630-1693), дзяржаўнага дзеяча Рэчы Паспалітай, кашталяна санацкага (з 1678 г.), ваяводы валынскага (1684-1692), уладальніка Вялікай Бераставіцы ў 1661-1693 гг., фундатара будаўніцтва драўлянага касцёла ў Рудаве – месце культу абраза Божай Маці Рудавай.
345 гадоў з дня нараджэння Мнішка Юзафа Вандаліна (1670-1747), дзяржаўнага дзеяча і буйнейшага магната Рэчы Паспалітай, маршалка вялікага кароннага, кашталяна кракаўскага, мецэната, уладальніка Вялікай Бераставіцы ў 1700-1747 гг., які ахвяраваў грошы на будаўніцтва ў Бераставіцы новага мураванага касцёла замест згарэлага ў 1741 г. драўлянага
265 гадоў назад (1750 г.) граф Тадэуш Дунін-Юндзіл (каля 1720 – 1771) пачаў будаўніцтва палаца ў Мураванай Бераставіцы. Будаўніцтва завяршыў яго сын Францішак Дунін-Юндзіл, падкаморы гродзенскі, маршалак шляхты Гродзенскага павета.
Дубко Александр Иосифович
Воронецкий Андрей Максимович
Жыжаль Іван Мацвеевіч
Канстанцін Сяргеевіч Заслонаў
Аляксандр Мацвеевіч Матросаў
Навуковец, кандыдат тэхнічных навук (1976). Нарадзіўся ў 1936 г. у г. п. Вялікая Бераставіца. Скончыў Вялікабераставіцкую сярэднюю школу, фізічны факультэт Беларускага дзяржаўнага універсітэта імя Леніна, аспірантуру пры Фізіка-тэхнічным інстытуце Акадэміі навук БССР. Працаваў у навукова-тэхнічным інстытуце абароннай прамысловасці. Мае больш за 30 навуковых публікацый.
(1930, в.Плюскалаўцы – 2001), беларускі філосаф, доктар філасофскіх навук (1985), прафесар (1989). З сялян. Пасля заканчэння Вялікабераставіцкай сярэдняй школы вучыўся ў Вышэйшым зенітна-артылерыйскім ваенным вучылішчы (Латвія), служыў у Ленінградзе. Пасля звальнення з арміі скончыў аспірантуру пры Інстытуце філасофіі і права АН БССР, абараніў кандыдацкую дысертацыю (1963). Працаваў у гэтым жа інстытуце. У 1979 — 1986 гг. — загадчык кафедры філасофіі і навуковага камунізму Беларускага інстытута фізічнай культуры. Працаваў у галіне філасофска-метадалагічных праблем тэорыі маральнасці. Апублікаваў больш за 30 навуковых прац. Сярод іх: “О критерии нравственности» (1970), «Детерминизм и нравственное поведение личности» (1974), «Нравственные ценности и культура взаимоотношений между людьми» (1980), «Идеалы общества и смысл жизни человека» (1983).
(Jósef Szczepan Kowalewski, 28.12.1800 (09.01.1801), Вялікая Бераставіца – 09.10.1878, Варшава) – вядомы польскі, беларускі і расійскі філолаг-усходазнавец, заснавальнік навуковага манголазнаўства ў Расіі і Еўропе, гуманіст і асветнік. Акадэмік Пецярбургскай АН (1847), прафесар (1834). Нарадзіўся ў Вялікай Бераставіцы ў сям’і ўніяцкага свяшчэнніка. Пасля заканчэння Свіслацкай гімназіі (1809-1817) паступіў на гісторыка-філалагічны факультэт Віленскага універсітэта. У Віленскім універсітэце В. Кавалеўскі стаў актыўным удзельнікам тайных студэнцкіх таварыстваў “Таварыства філаматаў” (з 1817 г.) і “Таварыства філарэтаў (з 1820 г.) разам з Адамам Міцкевічам, Янам Чачотам і Тамашам Занам. Усе яны ўспаміналі яго ў сваіх вершах таго часу. Універсітэт В.Кавалеўскі закончыў у 1820 г. са ступенню кандыдата філасофіі і быў прызначаны выкладчыкам славеснасці ў Віленскую гімназію. Акрамя выкладчыцкай дзейнасці займаўся перакладамі твораў антычных паэтаў і філосафаў (шэсць кніг Авідзія “Метамарфозы”). Членства ў тайным таварыстве філаматаў адбілася на лёсе вучонага. 23 кастрычніка 1823 г. ён быў арыштаваны за былую дзейнасць ў таварыстве, а затым высланы “пад надстражэйшым наглядам” ва ўнутраныя губерні Расіі – у Казанскі універсітэт пад маркай вывучэння ўсходніх моў. Тут Кавалеўскі сапраўды вывучаў цюркскія і арабскія мовы, напісаў гісторыю Казанскага ханства. Праз чатыры гады па прапанове рэктара Казанскага універсіта М.І. Лабачэўскага ён паехаў у Іркуцк для вывучэння мангольскай мовы. Знаёмячыся з побытам мясцовых людзей, ён шмат хадзіў і ездзіў па землях Бураціі, Манголіі, Кітая, Даурыі. Падоўгу жыў у юртах, наведваў будыйскія манастыры, дзекабрыстаў у Нерчынскіх рудніках. У 1830 годзе з рускай місіяй пабываў у Пекіне, дзе працягваў вывучаць будызм. На некалькі дзесяцігоддзяў раней за Пржавальскага і Казлова прайшоў пустыню Гобі. Свае справаздачы, дарожныя заметкі, пісьмы друкаваў у газетах і навуковых часопісах Казані, Масквы, Пецярбурга, Парыжа. У Казань прывёз калекцыі касцюмаў, манет, карцін, слоўнікаў і кніг (1433 тамы) па гісторыі, філасофіі, багаслоўю і праву – на мангольскай, тыбецкай, кітайскай і маньчжурскай мовах. Пасля вяртання ў Казань (1833) Кавалеўскі ўжо ў званні прафесара ўзначаліў новую кафедру мангольскай мовы, напісаў і выдаў “Кароткую граматыку мангольскай кніжнай мовы” і “Мангольскую хрэстаматыю”. Улічваючы вялікія навуковыя заслугі нашага земляка перад Расіяй, у 1837 годзе яго абралі членам-карэспандэнтам Расійскай акадэміі навук і мастацтваў. Яшчэ праз дзесяць гадоў – акадэмікам. Але імператар Мікалай І выкрасліў яго са спісаў акадэмікаў па палітычных меркаваннях. Двойчы быў адзначаны Дзямідаўскай прэміяй. З 1840 года – правадзейны член таварыства гісторыі і расійскіх старажытнасцей пры Маскоўскім універсітэце, затым ганаровы член азіяцкіх таварыстваў у Парыжы і Лондане. З красавіка 1844 года – правадзейны член каралеўскага Дацкага таварыства паўночных антыкварыяў, а з 29 сакавіка 1858 года – правадзейны член Віленскай археаграфічнай камісіі. З 1844 года – дырэктар Казанскай гімназіі і кіраўнік школ Казанскай губерні. У 1855 годзе В. Кавалеўскі стаў рэктарам Казанскага універсітэта. У гэты час ён рэдагаваў “Вучоныя запіскі Казанскага універсітэта”, рабіў пераклады мангольскіх кніг на рускую мову. Аднак, у 1860 годзе быў вызвалены ад гэтай пасады ў сувязі з рэвалюцыйнымі хваляваннямі студэнтаў. У 1862 годзе В. Кавалеўскі пераехаў у Варшаву, узяўшы з сабою асноўную частку сваёй бібліятэкі, а таксама найважнейшыя рукапісы. Тут ён чытаў лекцыі па ўсеагульнай гісторыі ў Варшаўскай Галоўнай школе, якая ў 1869 годзе бала перайменавана ў Варшаўскі універсітэт, і быў дэканам гісторыка-філалагічнага факультэта. 29 сакавіка 1878 года быў выбраны Ганаровым членам Казанскага універсітэта. Памёр Восіп Кавалеўскі 9 кастрычніка 1878 года, пахаваны на Павонзкаўскіх могілках у Варшаве.
(04.03.1942, в.Макараўцы Бераставіцкага р-на), беларускі філосаф, педагог. Кандыдат філасофскіх навук (1980), дацэнт (1988). З сям’і селяніна, краўца. Скончыў Макараўскую сямігадовую, Сарасецкую сярэднюю школы. У 1959 г. паступіў на факультэт педагогікі і методыкі пачатковага навучання Гродзенскага педагагічнага інстытута, у 1961 г. выключаны за рэлігійныя перакананні. Працаваў у г.Гродна рабочым на заводзе “Аўтазапчастка” (1961-1962), на Гродзенскай абутковай фабрыцы “Нёман” (1962-1972). Завочна вучыўся на філасофскім аддзяленні гістфака Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Леніна (1966-1972). З 1972 г. працаваў на кафедры філасофіі і навуковага камунізму (кафедры гуманітарных навук з 1993 г.) Гродзенскага дзяржаўнага медыцынскага інстытута. Друкаваўся з 1976 г. Вывучаў праблемы рэлігіі і вальнадумства ў Беларусі. Аўтар кніг “З гісторыі вальнадумства і атэізму ў Беларусі” (1978, у сааўт., на рус. мове), «У пошуках ісціны” (1982, на рус. мове), “Размова ў адкрытую пра каталіцызм” (1985, на рус. мове), “Каталіцызм у Беларусі: традыцыяналізм і прыстасаванне” (1987, у сааўт., на рус. мове), “Асноўныя хрысціянскія плыні і фарміраванне нацыянальнай свядомасці беларусаў” (Гродна, 1993, у сааўт.).
(1940, в. Траццякі), навуковец, кандыдат эканамічных навук (1978), дацэнт (1983), прафесар, член-карэспандэнт Беларускай інжынернай акадэміі (1996). Вучыўся ў Масалянскай сярэдняй школе. Скончыў Жыровіцкі тэхнікум механізацыі і электрыфікацыі сельскай гаспадаркі, Ленінградскі сельскагаспадарчы інстытут, аспірантуру (1977) пры ім. З 1979 г. узначальваў абласны аддзел сацыяльна-эканамічных праблем Навукова-даследчага інстытута Міністэрства эканомікі Рэспублікі Беларусь, выкладаў у Гродзенскім камерцыйным інстытуце сучасных ведаў. З 1997 г. прафесар кафедры эканомікі і кіравання на прадпрыемстве на факультэце эканомікі і кіравання Гродзенскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя Я. Купалы.
Навуковец, педагог, кандыдат сельскагаспадарчых навук (1965), дацэнт. Нарадзіўся ў 1933 г. у в. Кубельнікі. Скончыў Масалянскую сямігадовую і Гродзенскую сярэднюю школы, у 1957 г. — Гродзенскі сельскагаспадарчы інстытут, у 1963 – аспірантуру. Працаваў навуковым супрацоўнікам на Гродзенскай доследнай станцыі, дырэктарам эксперыментальнай базы “Беняконь” З 1968 г. у Гродзенскім сельскагаспадарчым інстытуце: загадчык кафедры земляробства (1969-1981), дэкан завочнага аддзялення (1987-1997), у 1997- 2007 гг. дацэнт кафедры земляробства Гродзенскага дзяржаўнага аграрнага ўніверсітэта. Апублікаваў болей за 100 навуковых і метадычных прац, сааўтар падручнікаў “Асновы кормавытворчасці” (1983), “Палявая кармавытворчасць з асновамі земляробства” (2004), “Практыкум па земляробству” (2005), “Раслінаводства” (2008).
Вайсковец, палкоўнік, кандыдат тэхнічных навук. Нарадзіўся ў 1952 г. у г. п. Вялікая Бераставіца. Скончыў Вялікабераставіцкую сярэднюю школу, Апочацкае сярэдняе зенітна-ракетнае вучылішча (1972), Мінскае вышэйшае інжынернае зенітна-ракетнае вучылішча супрацьпаветранай абароны (1981). Служыў у войсках супрацьпаветранай абароны, з 1982 г. працаваў у Днепрапятроўскім вышэйшым зенітна-ракетным вучылішчы выкладчыкам, намеснікам начальніка вучэбнага аддзела, начальнікам вучэбнага аддзела, намеснікам начальніка вучылішча па вучэбнай частцы. З 1992 г. — намеснік начальніка кафедры ваеннай падрыхтоўкі Дняпроўскага дзяржаўнага тэхнічнага універсітэта чыгуначнага транспарту. Мае больш за 20 навуковых публікацый.
(11.02.1934, в. Траццякі), навуковец, кандыдат эканамічных навук (1974), дацэнт (1988). Скончыў Масалянскую сярэднюю школу (1954), Гродзенскі сельскагаспадарчы інстытут (1959). З 1962 г. галоўны аграном саўгаса “Зара” Ваўкавыскага раёна, галоўны аграном, намеснік начальніка ўпраўлення сельскай гаспадаркі Шчучынскага райвыканкама. З 1974 г. – інструктар, загадчык сектара навукі і навучальных устаноў, намеснік загадчыка сельскагаспадарчага аддзела ЦК КПБ. З 1985 г. па 1998 г. працаваў рэктарам Інстытута кіравання аграпрамысловым комплексам Беларусі. Заслужаны работнік сельскай гаспадаркі Беларусі (1992), узнагароджаны ордэнамі Дружбы народаў, “Знак Пашаны”, трыма Ганаровымі граматамі Вярхоўнага Савета БССР.
Навуковец, педагог, кандыдат сельскагаспадарчых навук (1971). Нарадзілася ў 1927 г. у в. Кубельнікі Бераставіцкага раёна. Скончыла Масалянскую сямігодку, фельчарска-акушэрскую школу ў Гродне (1948), Гродзенскі сельскагаспадарчы інстытут (1957), аспірантуру пры гэтым жа інстытуце. Працавала фельчарам на Гродзенскай абласной санэпідэмстанцыі, аграномам, галоўным аграномам у саўгасе “Гродзенскі”. З 1960 г. у Гродзенскім сельскагаспадарчым інстытуце: старшы лабарант, асістэнт, старшы выкладчык кафедры анатоміі і фізіялогіі сельскагаспадарчых жывёл, з 1972 па 1988 гг. — дацэнт кафедры кармлення і фізіялогіі сельскагаспадарчых жывёл. Мае больш за 30 навуковых публікацый.
Навуковец, электроншчык, кандыдат фізічных навук. Нарадзіўся ў 1937 г. у в. Кавалі. З сялян. Скончыў Малабераставіцкую сярэднюю школу (1954), фізічны факультэт Беларускага дзяржаўнага універсітэта імя Леніна. З 1959 г. працуе ў вылічальным цэнтры БДУ імя Леніна. Мае больш за 20 навуковых публікацый. Аўтар чатырох вынаходніцтваў у галіне электронікі, па аўтаматызацыі тэхналагічных працэсаў, чатырохразовы ўдзельнік Выстаўкі дасягненняў народнай гаспадаркі СССР.
(1947, в. Карпаўцы), навуковец, кандыдат тэхнічных навук (1981). Скончыў Вялікабераставіцкую СШ (1965), фізічны факультэт Беларускага дзяржаўнага універсітэта імя Леніна па спецыяльнасці ядзерныя энергетычныя ўстаноўкі. Працаваў у Інстытуце ядзернай энергетыкі АН БССР, скончыў аспірантуру. Удзельнічаў у распрацоўцы праекта “Атамныя перасоўныя электрастанцыі”. З 1988 г. у Інстытуце радыёбіялогіі АН БССР. У 1990 – 1994 гг. — у Віцебску, намеснік дырэктара па навуковай частцы Беларускага дзяржаўнага праектнага інстытута. Мае 60 навуковых публікацый, 6 вынаходніцтваў, выдаў 4 кнігі. З 1994 г. жыве і працуе ў Кіеве.